สุภาษิต หมายถึง
คำกล่าวที่มีคติควรฟัง มีจุดมุ่งหมายเพื่อการสั่งสอน
เตือนสติให้ได้คิด แบ่งออกเป็น 2 ประเภท คือ
1. เมื่ออ่าน หรือ
ฟังแล้วสามารถเข้าใจเนื้อความได้ทันที โดยไม่ต้องแปลความหมาย ตีความหมายเช่น
ไก่งามเพราะขนคนงามเพราะแต่ง
2. เมื่ออ่าน หรือ
ฟังแล้ว ไม่สามารถเข้าใจเนื้อความนั้นในทันที
ต้องนึกตรึกตรอง ต้องแปลความ ตีความหมายเสียก่อนจึงจะทราบเนื้อแท้ของคำเหล่านั้น
เช่น ผีบ้านไม่ดีผีป่าก็พลอย
สำนวน หมายถึง
โวหาร ทำนองพูด ถ้อยคำที่เรียบเรียง ถ้อยคำที่ไม่ถูกไวยากรณ์แต่รับใช้เป็นภาษาที่ถูกต้อง
การแสดงถ้อยคำออกมาเป็นข้อความพิเศษเฉพาะภาษาหนึ่ง ๆ
สํานวนไทย จะมีความหมายโดยนัย
เป็นลักษณะความหมายเชิงอุปมาเปรียบเทียบ จะไม่แปลความหมายตรงตามตัวอักษร
จึงฟังแล้วมักจะ ไม่ได้ความหมายของตัวมันเอง ต้องนำไปประกอบกับบุคคล กับเรื่อง
หรือเหตุการณ์จึงจะได้ความหมายเป็น คติ เตือนใจเช่นเดียวกับคำที่เป็นสุภาษิต
คำพังเพย หมายถึง
ถ้อยคำที่เรียบเรียงขึ้นมา แฝงคติเตือนใจหรือ ข้อคิดสะกิดใจให้นำไปปฏิบัติได้
เป็นความหมายกลาง ๆ คือ ไม่เน้นการสั่งสอน และ
เนื้อหาของใจความนั้นก็ไม่จำเป็นว่าจะต้องเป็นความดี หรือ ความจริงแท้ แน่นอน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น